რაც სიტყვით ვერ ვთქვი - 2

დილა მშვიდობისა!

ტელეფონთან

რაც სიტყვით ვერ ვთქვი

ბუშტის
თვითმკვლელობა

ფოთლებით

ნათქვამი

თამაში

მოდი

კევიღეჭია

...და სხვა...

*

 * *

ყოველდღე მგონია, სამუდამოდ გემშვიდობები
და როცა გხვდები,
ასე მგონია, უცებ გიპოვე.
არ გკარგავ, მაგრამ მუდამ დაგეძებ,
არ გკარგავ, მაგრამ ხელახლა გპოულობ,
არ გკარგავ, მაგრამ განშორება მიმძიმს
და მაშინებს დაკარგვის შიში.

* * *
შენ იცი ჩემი ყველა ფიქრი,
ყველა დარდი,
ყველა უაზრო აზრი;
იცი ყველა მიმოხვრა ჩემი სულის;
იცი, რა მიყვარს, რა მწყინს და რა მიხარია;
შენ იცი ჩემი ,,არ ვიცის” სიღრმე,
შენ იცი, რაც მე არ ვიცი ისიც.
შენ იცი ყველაფერი ჩემზე,
ჩემში,
ჩემს ირგვლივ;
შენ იცი ჩემი ყოველი ნაბიჯი
და მეშინია _
გაქცევა რომ მომინდეს,
ვერ გაგექცევი.


* * *
ყოველთვის, როცა უზომოდ მინდა გულში ჩაგიკრა,
მე მეკარგება ყოველგვარი შეგრძნება ხორციელების...
მიყვარხარ უზომოდ, სიგიჟემდე, ცრემლებამდე...
რომ შემეძლოს იმ თილისმად ვიქცეოდი, რომელსაც ვერასდროს მოიშორებდი...
რომ შემეძლოს ხელში აგიყვანდი პატარა ბავშვივით,
რომ შემეძლოს...
...სამყაროდან გაქცევა, რომ შეიძლებოდეს,
ხელს ჩაგჭიდებდი და გავიქცეოდი...


* * *
არ მყოფნის დრო რომელსაც შენთან ერთად ვატარებ.
მთელი სამყაროს დრო არ მეყოფა, რომ შენთან ერთად ყოფნა მეყოს
და, მით უმეტეს, რომ მომწყინდეს...
ერთი სურვილის ასრულებას რომ ,,მპირდებოდეს” ბედი თუ ცხოვრება,
ვინატრებდი, ეს გრძნობა სიცოცხლის ბოლომდე გამყოლოდა
და თუ მეცოდინებოდა, რომ ვკვდები,
შენ გთხოვდი, თვალები დაგეხუჭა ჩემთვის.


* * *
რომ მოინდომო დათვლა იმისა, თუ რამდენჯერ მახსენდები დღეში, ვერ შეძლებ, რადგან სულ მახსოვხარ და არ მახსენდები. მაშინაც კი მახსოვხარ, როცა საქმით ვარ დაკავებული და როცა სხვა რამეზე ვფიქრობ... როცა სხვა რამეზე ვფიქრობ, მაშინაც კი ერთი უცვლელი ფიქრით ვარ დაკავებული და ეს ფიქრი არ მღლის, არ მწყინდება... შეიძლება, ეს სიტყვები გადაჭარბებად ჟღერს, შეიძლება... მხოლოდ შენ იცი ამ სიტყვების სიმართლე და სიმართლის სიღრმე; ამ სიტყვების სიმძაფრე და სიმარტივე. სხვა ამას ვერ გაიგებს და არც ვაპირებ, ვინმეს ავუხსნა, რადგან ვიცი ასეთი რამ არავის განუცდია და თუკი რამ არის ცხოვრებაში მარადიული ან ხანგრძლივი მაინც, ეს ურთიერთობა იქნება.





* * *
,,მე სანამ შენამდე მოვედი, ძალიან გადავიღალე”,
მაგრამ არ ვაპირებ, ჩემი დაღლილობით დაგღალო;
არც გამომივა,
რადგან შენ ერთადერთი ხარ,
ვისთანაც ვისვენებ.


* * *
საშინელი შიშით ვივსები, როცა რაიმე ხიფათს ვხედავ, ხიფათს, რომელიც შეიძლება შენ დაგემუქროს; ამის გადატანა არ შემიძლია! შენ მკითხავ: ,,რა მოხდა? რა გჭირს?” მე გიპასუხებ: ,,არაფერი”. შენ გეცოდინება, რომ ეს არაფერი რაღაცას ნიშნავს, მე კი არ მეცოდინება, ზუსტად რას ვგრძნობ ან რა უნდა ვთქვა და _ როგორ. შენ გაგეცინება, რადგან ზედმეტად ჩათვლი ამ შიშს, მე კი ვიტირებ, რადგან მანამდეც მინდოდა ტირილი და ვერ ვხვდებოდი ან ვერ ვახერხებდი.
საშინელი შიშით ვივსები, როცა მარტო ვრჩები (მარტო ანუ უშენოდ). მე ვტირი და შენ ეს არ იცი, შენ არ იცინი, შენ ჩუმდები და მე ვიცინი ცრემლიანი თვალებით, რადგან ვიცი, შენც იმას გრძნობ, რასაც _ მე...
* * *
მინდა, მუდამ გვერდით მეგულებოდე
და როცა ცხოვრება დამღლის,
თავი მოგადო და ვიტირო.

* * *
მინდა მარტივად შემეძლოს ცხოვრება და ფიქრი, ან სულ არ შემეძლოს ფიქრი...

* * *
მე შემიძლია ხელით შეგეხო, ხელისგულებით დაგკოცნო და ეს იქნება ყველა კოცნაზე მხურვალე და ძლიერი კოცნა, რომელსაც ვერ შეედრება ვერანაირი ვნება.


* * *
მსურდა სიცოცხლის ფასად მეყიდა სიყვარული, მეყიდა კი არა, გამომესყიდა ან, უფრო სწორად, მომეპოვებია სიყვარული თუ სიყვარულის უფლება, მაგრამ შენ არ გაიმეტე ჩემი სიცოცხლე და მე ,,გამიმეტე’’ სასიცოცხლოდ.



* * *
როგორ მიყვარდა ქარისა და წვიმის ხმები... როგორ მიყვარდა გაზაფხულის მუსიკა!..
აგერ ამდენი ხანია, ერთი ხმა მესმის და ერთი ხმის გაგონებაზე ვფიქრობ... აგერ ამდენი ხანია, ერთ სახეს ვუმზერ ცზადში და ფიქრში. რამდენი ხანია თვალებში მიდგას ეს სახე, რამდენი ხანია ყურებში მიდგას ეს ხმა... რამდენი ხანია აღარ მომისმენია წვიმისა და ქარის ხმები და ისე გაზაფხულდა და დაზაფხულდა, რომ არ მომისმენია გაზაფხულის და ზაფხულის მუსიკა.
...გაზაფხულია... აი, დღეს ქარია, წვიმს კიდეც. მე მესმის ქარის ხმა და წვიმის მუსიკა, მაგრამ მენატრება სხვა ხმა, ხმა, რომელიც ყურებში მიდგას. ეს ხმა მჭირდება, რომ დავმშვიდდე, ეს ხმა მჭირდება, რომ მარტოობა არ ვიგრძნო, ეს ხმა მჭირდება, მჭირდება, მჭირდება... და მესმის ეს ხმა, მაგრამ ფიქრებში... ფიქრებში ფიქრებით ვიჭერ ამ ხმას, ხმას, რომელიც ყურებში მიდგას, ხმას, რომელსაც ფიქრებსი ფიქრებით მიგზავნის ის ერთი, რომლის სახეც თვალებში მიდგას, ვისაც Qირდება ჩემი ხმა, რომ დაღლა დაავიწყდეს და მოუსვენრობა მოიშოროს და დამშვიდდეს... ფიქრებში ფიქრებით ვეფერები, თვალებით ვეფერები, თვალებით, რომელიც მე აღარ მეკუთვნის, რომლებიც თავისით ირეცხება ცხელი ცრემლებით, როცა მასზე ვფიქრობ... ფიქრებში ფიქრებით ვეფერები და მის ფიქრებს ვისმენ...
...გარეთ ქარია და წვიმის ხმა ამძაფრებს ქარის მუსიკას... არ მინდა ეს ხმები, არმინდა მარტოობა!.. არ მინდა მესმოდეს, რა ხდება გარეთ, რა ხდება ირგვლივ... არ მინდა გაზაფხულის, ზაფხულის მუსიკა... მინდა მისი ხმა ახშობდეს ყველაფერს, მათბობდეს, მათრობდეს, მართობდეს, მთენთავდეს, მასვენებდეს, მაძინებდეს, მაღელვებდეს, მაშფოთებდეს და... თუნდაც მატირებდეს, ოღონდ მესმოდეს!...

* * *
ჩემს მონატრებაზე რა უნდა გითხრა, როცა ხელებს ენატრებოდი, როცა თვალებს ენატრებოდი, როცა სუნთქვას ენატრებოდი... და ვგრძნობდი საკუთარ სხეულს ასე დანაწევრებულს და მონატრებით ატკივილებულს.
...ამ ოხერმა გულმა კი მაინც ყველაფერს გაუძლო...



* * *
ასე არავინ მყვარებია,
ასე არავინ მომნატრებია,
ასე არავის მოვფერებივარ,
ასე არავისთვის მიკოცნია,
ასე არავის დაუპყრია ჩემი სული,
გული,
გონება,
ფიქრი და
სხეულის ყოველი ნაკვთი.
მე მარტო გულით კი არა, სხეულის ყოველი წერტილით ვგრძნობ
შენ სიახლოვეს.


* * *
გაურკვევლობის და სევდის სუნი ასდით ჩემს ფიქრებს,
როგორც კოცონთან ჯდომს აჰყვება ხოლმე
ალში ნაწრთობის ხის მღვრიე სუნი.

ნიკო-მარის

* * *

მინდა ვიჯდე, წინდას ვქსოვდე,
წინდა იყოს თქვენი სარგო...
ეს სურვილი ღმერთმა გულში
როდის დარგო?

იქნებ ადრე? იქნებ გუშინ,
როს ჩავაგდე დარდი არად,
ჩემი სული ყვავილებით
დაიფარა...

ერთის ნაცვლად უცებ მერგო
შოკოლადის ორი ფილა.
ეს ცხოვრება ისე ძუნწიც
არ ყოფილა!

მინდა ვიჯდე, წინდას ვქსოვდე,
იყოს სწორედ თქვენი სარგო,
ვადიდებდე, ჩემს წიაღში
ვინაც დაგრგოთ...

* * *
გისმენთ და ვხედავ ხელისგულებით
როგორ დადიხართ გადაბმულები,
როგორ დადიხართ, დამოგზაურობთ
და მოლოდინი დაგაქვთ ზღვაური...
მე მუდამ ხელისგულებით ვისმენ
თქვენს ყოველ ნაბიჯს 

და თუკი ვისმეს
ძალუძს იცოდეს თქვენი ფიქრები,
უპირველესი დღეს მე ვიქნები..





* * *
მარიამი _ ნეკოდენა,
ნიკოლოზი _ ცეროდენა...
საჭმელი რომ გაუმზადეს
როგორ ჭამონ ამოდენა?
ერთი ტირის, ანჩხლობს, დაობს,
თვალს ცრემლები არ გორდება,
მეორე კი ჩუმად არის,
თითქოს რაღაც აგონდება...

* * *
მატრაჭელა გოგო ვარ,
მარიამი მქვია,
დავიბადე ჩემს ძმაზე
შვიდი წუთით გვიან.
მართალია, დამასწრო
და სიგრძეშიც გამასწრო,
მაგრამ აწი, იცოდეთ,
არ დავუთმობ არასდროს 



***
ჩემო პატარა ქალაო,
ვისწავლოთ ანა-ბანაო,
განი, დონი და ენი და
ვინი, ზენი და თანაო,
ერთი, ორი და სამი და
თითები ვთვალოთ თანაო,
ვიკითხოთ, ვწეროთ, თან ვხატოთ,
გავისეირნოთ ხანაო,
ვეღარ გაჯობებს ნინია,
ვეღარ გაჯობებს ანაო.




***
მარიამს ჰკითხეს: ვისი ხარ,
გოგო, ასეთი ლამაზი?
ისე, არც დაფიქრებულა,
ყველას მიუგო: მამასი!
მამა ორი წყრთით იზრდება:
მადლობა უფალს ათასი!..
ქალი და ვაჟი მეზრდება _
ჩემი მზე, ჩემი ალამასი.

* * *
თვენახევრის კაცი ვარ,
უკვე უნდა ვიმარდო.
შენ დაწყნარდი, მარიამ,
არაფერზე იდარდო,
შენს მუხლმაგარ ძამიკოს,
დროა საქმე მიანდო.
...ტირილსა და ღნავილში
ვერავინ შემედრება,
როცა მშია, ვერ ვუსმენ
დედაჩემის ვედრებას.
ხან არ გვყოფნის საჭმელი,
ხან ზომაზე მეტია...
ხედავ, კაბა გიყიდეს,
შენ კი არ ჩაგეტია!
ხან ძალით გვაძინებენ,
ხან საჭმელს გვაძალებენ,
მძინარეებს პირს გვბანენ,
რას აღარ გვაბრალებენ...
ჩაცმა, ჭამა, დაბანა,
ლოგინში გამწესება _
გადამღალა ძალიან
აქაურმა წესებმა.
დროა, ხმა ამოვიღოთ,
ვთქვათ კი არა, ვიყვიროთ,
იქნებ ჩვენი ხმაურით
მოსვენება ,,ვიყიდოთ’’...
როცა მარტო დავრჩებით,
მოდი, მელაპარაკე,
ხანაც მე მოგიყვები
იმქვეყნიურ არაკებს...
...ასე ეჩურჩულება
ნიკოლოზი მარიამს.
მარიამი კი უსმენს
ჩურჩულს, როგორც არიას.
არასდროს დაარღვევენ
მუცლადყოფნის ალიანსს!




* * *
ამ ჩვენს პატარა მარიკოს
ძალიან უყვარს ძამიკო,
ერთი კაკაც რომ იპოვოს,
უნდა გაუყოს ნიკოლოზს.
ნიკოსაც მეტი რა უნდა?
მხარს ყველაფერში აუბამს _
თუ მარი ტირის იტირებს,
იცინის, თუ ის ტიკტიკებს.



ძილისპირული

- რატომ ცუღლუტობ, ნიკოლოზ, რატომ არ გინდა ძილიო?
აკი, ამბობდი: მე ვარო დედედოს ტკბილი შვილიო?!
- რა ვქნა, მარიამს სიზმარში მოწონებია შველიო,
შველი გაურბის და მე კი მის დაჭერაში ვშველიო :)
- მარიამ, რატომ არ გძინავს, რად არ უსვენებ ძამიკოს?
- მე ვიძინებდი, დედედო, მაგრამ ნიკოლომ ამიკლო.

პანტუმი-ტრიოლეტი

მოკლე პანტუმი

ცრემლი შემიმშრალე სულის,
მოდი, ამიმაჭრე გრძნობა!
ვერა, ვერ ვერევი სურვილს,
მტკივა ოცნებების გმობა...

მოდი, ამიმაჭრე გრძნობა,
მზე რომ ჩაიხრჩობა ნისლში...
მტკივა ოცნებების გმობა...
ისევ უმიზეზოდ გიცდი...

მზე რომ ჩაიხრჩობა ნისლში,
ფიქრებს უშენობა უვლის...
ისევ უმიზეზოდ გიცდი,
ცრემლი შემიმშრალე სულის!



ზამთრის პანტომიმა

მოულოდნელად გავცივდი ხმაში,
მოულოდნელმა სიჩუმემ გამცა.
მე მიღალატა ცრემლმაც, ოხ, მაშინ,
შენგან ნასროლი გუნდა რომ ამცდა.

მოულოდნელმა სიჩუმემ გამცა...
გაფითრებული ქუჩა კიოდა...
შენგან ნასროლი გუნდა რომ ამცდა,
იმ გუნდის ყველა ფიფქი მტკიოდა.

გაფითრებული ქუჩა კიოდა...
სანუგეშებლად ცისკენ ვიწევდი...
იმ გუნდის ყველა ფიფქი მტკიოდა
და მის ნამსხვრევებს ვაკოწიწებდი...

სანუგეშებლად ცისკენ ვიწევდი,
სიყვარულს ცრემლად ვდიოდი გამქრალს
და მის ნამსხვრევებს ვაკოწიწებდი,
ვეომებოდი დარდების ამქარს.

სიყვარულს ცრემლად ვდიოდი გამქრალს
და უდარდელის როლის თამაშით
ვეომებოდი დარდების ამქარს.
მოულოდნელად... გავცივდი ხმაში...



უბრალოდ პანტუმი

სულის სიმშვიდე მონისლული მეგანგაშება...
არაფერია თურმე ქვეყნად გარდაუვალი...
და ოცნებების თვალზე ცრემლი სანამ გაშრება,
მომეჩვენება, რომ სიკვდილსაც გადავუვადდი...

არაფერია თურმე ქვეყნად გარდაუვალი...
სულზე მემსხვრევა ლურჯ ცრემლებად ღრმა უბედო ცა...
მომეჩვენება, რომ სიკვდილსაც გადავუვადდი,
სევდის ნაეკლარს დაიტირებს ეს უბე როცა.

სულზე მემსხვრევა ლურჯ ცრემლებად ღრმა უბედო ცა...
ხსოვნას წუთები ავიწყდება დაუვიწყარი...
სევდის ნაეკლარს დაიტირებს ეს უბე როცა,
ფიქრს ჟრუანტელად გაოცება დაუვლის წყნარი.

ხსოვნას წუთები ავიწყდება დაუვიწყარი...
შენ დამიფარე, ოცნებაო, მესასწაულე!!!
ფიქრს ჟრუანტელად გაოცება დაუვლის წყნარი,
თუმც ამ ცხოვრების ულმობლობას მე სად წაუველ?

შენ დამიფარე, ოცნებაო, მესასწაულე!!!
ლურჯი ფრინველის შემიძლია, განა, გაშვება?
თუმც ამ ცხოვრების ულმობლობას მე სად წაუველ,
სულის სიმშვიდე მონისლული მეგანგაშება...


არასრული პანტუმი

ჩემს აბორგებას ოცნებებს უკმევ...
სევდა ბავშვივით გამომეტირა.
და შენთან ყოფნის სურვილი უკვე,
უკვე მთლიანად ჩემზე მეტია.

სევდა ბავშვივით გამომეტირა...
ცრემლებს უგულოდ გავემარტოვე...
უკვე მთლიანად ჩემზე მეტია
შენზე ლოცვანი... დარდო, დამტოვე!

ცრემლებს უგულოდ გავემარტოვე...
შემომეწნება სულზე სიმშვიდით
შენზე ლოცვანი... დარდო, დამტოვე!
ძალო ოცნების, გვედრებ, მიშვილე!!!





* * *

თოთო წამში ბორგავს საუკუნე.
აფართქუნებს ქარი ფრთების აფრებს.
ვებრძოლები დარდის საუკუნეთს,
წამი გრძნობის იალქანებს არხევს...

აფართქუნებს ქარი ფრთების აფრებს,
აიცრემლა ქუჩა გუბეებად.
წამი გრძნობის იალქანებს არხევს,
მეტმასნება სულზე გაუგებრად...

აიცრემლა ქუჩა გუბეებად...
ძარღვში სისხლად მონატრება მივლის,
მეტმასნება სულზე გაუგებრად...
ფიქრის ვეღარ ვუძლებ დამფრთხალ ლივლივს...

ძარღვში სისხლად მონატრება მივლის,
აბღავლებულ დარდებს წავუყრუე...
ფიქრის ვეღარ ვუძლებ დამფრთხალ ლივლივს...
თოთო წამში ბორგავს საუკუბე...



* * *

ეჭვის კენჭით მოკირწყლულა სანაპირო
და გულაღმა მწოლიარობს ეჭვზე ტალღა.
სივრცეებზე სული უნდა ვანადირო,
მომეკიდა ბახუსივით სანამ დაღლა...

და გულაღმა მწოლიარობს ეჭვზე ტალღა,
რიარიობს ნადარდალი, ნაავდრალი...
მომეკიდა ბახუსივით სანამ დაღლა,
აწიოკდა სულში გრძნობის ნაღვერდალი.

რიარიობს ნადარდალი, ნაავდრალი,
გუბეებად ჩამომსკდარი წვიმა გრძნობის...
აწიოკდა სულში გრძნობის ნაღვერდალი,
როგორც ლოცვა, როგორც ლოცვა სულნაღრძობის...

გუბეებად ჩამომსკდარი წვიმა გრძნობის
ქარის სულზე იშრობს სოველ ცისფერ არფებს...
როგორც ლოცვა, როგორც ლოცვა სულნაღრძობის,
ანაღელვი გრძნობა ფოფრავს ვნების ფაფრებს...

ქარის სულზე იშრობს სოველ ცისფერ არფებს
მღვრიე ტალღა... გაინაბა სიზმრისპირი...
ანაღელვი გრძნობა ფოფრავს ვნების ფაფრებს...
ეჭვის კენჭით მოკირწყლულა სანაპირო...



უგრძესი პანტუმი
ანუ
ტალღებად მღელვარე პანტუმი

გადაივლის ზამთრის თეთრი შეჩვენება,
ჩამოთოვლავს ნაძვი წიწვის წამწამებს.
შენ თუ გთაფლავს გაზაფხულის მოჩვენება,
გულცივობის ცილს მე ნუღარ დამწამებ...

ჩამოთოვლავს ნაძვი წიწვის წამწამებს,
გაივსება მზით გრძნობების საწნახელი...
გულცივობის ცილს მე ნუღარ დამწამებ,
ვერ დამიპყრობ თუკი სულის განამხელით...

გაივსება მზით გრძნობების საწნახელი.
ქარში ,,ჯვარულს’’ იცეკვებენ მუხები...
ვერ დამიპყრობ თუკი სულის განამხელით,
ოცნებების ფერვით ნუ შეწუხდები!

ქარში ,,ჯვარულს’’ იცეკვებენ მუხები
და აიყრის აღვირს სისხლის რუთა ნება...
ოცნებების ფერვით ნუ შეწუხდები,
თუმც გიყვავებს ჩემი სულის რუდუნება...

და აიყრის აღვირს სისხლის რუთა ნება,
ქარს გაჰყვება მონატრების მანდილი.
თუმც გიყვავებს ჩემი სულის რუდუნება,
გეპარება ფიქრში დარდი უნდილი...

ქარს გაჰყვება მონატრების მანდილი
და ცრემლებიც დაფარული, უხილავი...
გეპარება ფიქრში დარდი უნდილი,
აბორგდება როცა სულში უხვი ლავა...

და ცრემლებიც დაფარული, უხილავი
ნაღვენთ დღეებს მანტიებად მიასხი...
აბორგდება როცა სულში უხვი ლავა,
გადაივლის მარტოობის გნიასი...

ნაღვენთ დღეებს მანტიებად მიასხი
დაღონება... თოვა როცა შეჩერდება,
გადაივლის მარტოობის გნიასი _
გადაივლის ზამთრის თეთრი შეჩვენება.

მოგრძო პანტუმი

ტანზე მეტმასნება ხმაური ქალაქის,
სულში საოცარი დუმილი თარეშობს..
ქარი _ დანამთვრალი, ღრუბლების დალაქი
ზეცის დალალებზე ბავშვივით თამაშობს.

სულში საოცარი დუმილი თარეშობს...
სურვა, შესუდრული ბლონდებით, ჩადრებით
ზეცის დალალებით ბავშვივით თამასობს...
მძუხრის ამოუცნობ ფიქრეთში ვვარდები.

სურვაშესუდრული ბლონდებით, ჩადრებით,
ჩუმი შარიშურით გრძნობებზე მეჭდობი.
მწუხრის ამოუცნობ ფიქრეთში ვვარდები:
ხომ არ შემიყვარდი?! _ თითქოს და ვეჭვდები.

ჩუმი შარიშურით გრძნობებზე მეჭდობი.
ტირის მარტოობა ღვთისმშობლის ხატივით..
ხომ არ შემიყვარდი?! _ თითოქსდა ვეჭვდები, _
ძნელი სათქმელია და თანაც მარტივი.

ტირის მარტოობა ღვთისმშობლის ხატივით..
ჩემი მონატრება ხატივით უტყვია...
ძნელი სათქმელია და თანაც მარტივი,
თუმცა, ამ ჩემს სათქმელს ცრემლებიც გეტყვიან...

ჩემი მონატრება ხატივით უტყვია...
(ტანჯვა უმეტესი დუმილზე არ არის!)
თუმცა, ამ ჩემს სათქმელს ცრემლებიც გეტყვიან...
ტანზე მეტმასნება ხმაური ქალაქის...

ღამის ტრიოლეტი

მეხუტება საალერსოდ ღამე,
აილესავს გრძნობის დანა პირებს...
არ მისრულებ თუმცა დანაპირებს,
მეხუტება საალერსოდ ღამე...
ოცნების ზღვით დარდი დავიამე
და დავნებდი მაგ მკლავთა ნაპირებს.
მეხუტება საალერსოდ ღამე,
აილესავს გრძნობის დანა პირებს.


ტრიოლეტის გაოცება

ფიქრი ისევ გამიტირდა ფოთოლცვენებით
და რატომღაც, კვლავ ბავშვივით მეფერებიან...
ქარი წვიმებს მისაჩუქრებს მე ფერებიანს...
ფიქრი?... ისევ გამიტირდა ფოთოლცვენებით...
უმიზეზო დარდით დავალ სვენებ-სვენებით.
ბავშვობიდან ოცნებები მეფეთებიან...
ფიქრი ისევ გამიტირდა ფოთოლცვენებით
და რატომღაც, კვლავ ბავშვივით მეფერებიან...



ისევ ტრიოლეტი

სული შენს ლანდებს ზვერავს
მოგოგნებათა ტევრში _
თეთრი იების მტვერში
სული შენს ლანდებს ზვერავს...
ვეღარ გავუძელ მზერას...
ლაპალაპებს ზამთრის ეშვი...
სული შენს ლანდებს ზვერავს
მოგოგნებათა ტევრში.


უცნაური ტრიოლეტი

სიჩუმისცრემლებნაღაპღაპარი
ბორგავს წყვდიადი,
თმენადიადი
სიჩუმისცრემლებნაღაპღაპარი...
იმედად ბნელში, სიყრმის ზღაპარო,
ამომზიანდი!..
სიჩუმისცრემლებნაღაპღაპარი
ბორგავს წყვდიადი...


თეთრი ტრიოლეტი

მყიფე თოვაში გადამტყდარი დღეთა ბროლება
მომეგონება შენზე ნატვრის ნაფცქვენებიდან.
ტკივილებიდან იმზირება წელმოკაკვული,
მყიფე, თოვაში გადამტყდარი დღეთა ბროლება...
დრო იცურცლება შემოდგომის თაიგულივით,
დრო შეჩვენებას მალე თმაში თეთრად ჩამაწნის...
მყიფე თოვაში გადამტყდარი დღეთა ბროლება
მომეგონება შენზე ნატვრის ნაფცქვენებიდა.




ტრიოლეტ-აკროსტიქი,
რომელიც ეძღვნება
სამსულსა

(ქალბატონმა შარლოტა კვანტალიანმა დაბეჭდა ,,კალმასობაში’’
2006 წელს და უწოდა ,,მისტიკური ტრიოლეტი’’,
რადგან 11 წლის მერე ამიხდა...)

სიამის ფეთქვა მუცელში ტყუპი,
ამოუცნობი დედური ღელვა...
მუქი ცხოვრების დაიწყებს რღვევას
სიამის ფეთქვა, მუცელში _ ტყუპი...
უცხო ფერების სამყარო უტყვი _
ლოცვად ნაგრძნობი ტკივილთა ხვევა _
სიამის ფეთქვა მუცელში ტყუპი,
ამოუცნობი დედური ღელვა...



1995 წელი

ძველი ლექსები

* * *

მოგონებათა
ჩამომემხო თავზე მეწყერი.
ჩემს დაბინდულ სულს აღარ ებადა
იმედი მწირი, რწმენა _ მეჩხერი.

არ მიცქეროდნენ
შენი თვალები გამახელები...
წუხდა მოწყენა და მარტოოდენ
ჩუმად მარცვლავდნენ გამას ხელები.




* * *

ჩავიარე შიშის შარა-შურით
(ცაზე ღრუბელს მოეზიდა ვერცხლის მშვილდი)...
თითქოს თვალი გამაყოლა შარამ შურით...
შენ იდექი უსასრულოდ მშვიდი.

დრო გავიდა დიდი და მე ჯერაც
ღაწვებს მიწვავს სიმხურვალე მწიფე შვინდის _
მიკვირს, მაშინ რანაირად დამეჯერა,
რომ იდექი უსასრულოდ მშვიდი!..



* * *

იდგა დრო მზის გადახრისა,
როცა ქარმა გადახრისა
მკვრივი ღრუბლის, მკვრივი ღრუბლის
ლურჯ-წითელი გრანულები...

თითქმის აღარ მეხსენები...
დაუქსაქსავს მეხს ენები
და ცეცხლები სულში გადამალულები...

აღარა მღლი გაცილებით
და მშვიდად ვარ გაცილებით...
თოვს ფიქრები ფანტელებზე
უმეტესად ქალურები...

იდგა დრო მზის გადახრისა,
როცა ქარმა გადახრისა
შენი ხსოვნის უფერული გრანულები..



* * *

მომწყინდა უშენოდ მოწყენა
და მგონი რაღაცაც მეწყინა,
ცრემლები ავასხი ათასი აბმა...
ოცნება მოთმენანაპარი
აბორგდა, დატბორა ნაპირი
და ვეღარც წამლისამ მიშველა აბმა...

პლანეტას გენერლის მუნდირი
ზედ თავზე ამხია უნდილად
და მთვარე ცახცახებს, ვით აბაჟური...
ჟღრიალებს სამყაროს ეჟვანი,
ფერები მატულობს ვეჟანი,
ხანდახან ერევა ნისლები ჟრუნი...

დავიწყე და ვეღარ ვამთავრებ,
ვაშენებ დარდების სამთავროს,
სად მზე არ აღვივებს ყვავილთა ბუტკოს...
მომწყინდა უშენოდ მოწყენა,
მომწყინდა, მომბეზრდა, მეწყინა...
საშინლად მაწამებს დღეები უტკბო...



მე _ ნიუტონი

მსოფლიო იქცა მღვრიე ლაქად, შემდეგ _ წერტილად,
ბოლოს სულ გაქრა _ აი, თითქოს მოვწყდი პლანეტას...
შორს, სივრცეებში გამოჭყლეტილა
სიწითლის მხურვალე ქულა... ახ, ნეტა
იმ ჰორიზონტზე დამასახლა ცა რომ დაცალა
და დამავიწყა ეს ცხოვრება უშნოდ ნაშენი!..
მაგრამ მაკავებს მიზიდვის ძალა,
არა დედამიწის, არამედ _ შენი!!!



მეგობარი

ხარ მეგობარი:
ნავი _ წყალში, ქოლგა _ წვიმაში,
ხანაც _ ანკესი
ფიქრმღვრიეში ჩემ აზრებისთვის;
თავაწყვეტილი დინებისას აფრა ხარ გემის,
რასაც არ ვამბობ, რასაც ვმალავ
ისიც კი გესმის...
ხარ მეგობარი,
როგორც დიდი, ფესვმძლავრი მუხა,
ჩიტის ოცნების და იმედის თავშესაფარი...
ხარ მეგობარი
აქაც, იქაც, გუშინაც, ხვალაც
და ვერ გახელებს
ავზნიანი დროების ხველა...
ხარ მეგობარი,
ვიცი, არა ერთის და ორის
(და მაინც, მაინც,
მეგულები მე მარტო ჩემად),
რადგანაც ხავსი კი არა ხარ წყალწაღებულის,
მთელი არსებით ხიდადა ხარ გადადებული.
...მოუსვენარიც, დინჯიც, ჩქარიც, ჩაფიქრებულიც,
დაეჭვებულიც, ჯიუტიც და დაჯერებულიც,
ღელვით დაღლილი მოუღლელი და მოუცლელი,
ხან ნაადრევი და ხანდახან _ ნაგვიანევი;
ხან ვერმიმნდობი, უჯიათი, მობერებული,
ვითომ უგულო, ნამდვილად კი _ შიშველი გული!
ხარ მეგობარი!!!
არის სიტყვა ამაზე კარგი,
ამაზე თბილი, უფრო მშვიდი ან უფრო მძლავრი?..



* * *

თოვს, თოვს, თოვს...
ვერაფერს ვუხერხებ თავს...
მიწაზე შლიან თეთრ მოვს,
მოვი თოვლს უბრალოდ ჰგავს...
თოვს, თოვს, თოვს...
ვერაფერს ვუხერხებ თავს
და ფიფქებს მივყვები თითქოს...
ვიღაც თან ნაკვალევს რგავს,
თან შემრკთალ სურვილებს მითბობს...
თოვს, თოვს, თოვს...
სიგრილის სუნი აქვს თოვლს...
ვარაფერს ვუხერხებ თავს...
რაღაც ფარულ ძალას ფლობს
თოვლი და სამყაროს რთავს...
თოვს, თოვს, თოვს...
მიწაზე შლიან თეთრ მოვს,
მიწა თითქოს წმინდანს ჰგავს...
თოვს, თოვს, თოვს....



* * *

არ ვიცი რადგან
მიზეზები, მე ვერ ვმშვიდდები...
ვინც მამშვიდებდა,
ერთი მათგანი
უცაბედად დამემშვიდობა...

არ ველი შედეგს
და არავის მე არ ვედრები...
და მაინც მტკივა
მიწისძვრის შემდეგ
დაბზარული სულის კედლები...



* * *

როცა იმძლავრებს ნება,
როცა გაქრება ტკივილის შიში,
თითიქოს ყინული დნება
და მზის ალერსი შემოდის შენში.

როცა იმძლავრებს ნება
და მარტოობის გაქრება შიში,
თითქოს ჭაობი შრება
და ყველა ვნება ექცევა ჩიხში.

როცა იმძლავრებს ნება
და ქრება სულში სიბნელის შიში,
შენს გვერდით ვიღაც ჩნდება
და, უნებურად, მოწყენას გიშლის.

როცა იმძლავრებს ნება
და ყოველგვარი გაქრება შიში,
თითქოს ტკივილიც ქრება
და უსმენ მზეზე ფიქრების შიშინს.



არ დააძველო

გზები გარჭობილა ღამეში ისრებად,
სისხლისგან იცლება ღამე...
იმ გზას მივუყვებით, ნისლით რომ ისვრება
სიზმრების სირმები და მე...

თოვლში მელანდება წვიმის ყვავილობა,
კვირტის აბურცული კერტი
და ეს მოლანდებაც, როგორც დაღლილობა,
ღამეს ჩაუხრჩვია კენტი...

ფიქრი არიალებს ნატვრებს ნაირფერებს,
ფიქრი მწუხარეა ერთობ...
კი არ დააძველო, ტკბილად დააბერე
ჩემი სიყვარული, ღმერთო!


გაწვიმების ესკიზი

წვიმამ ხელი ამაფარა თვალებზე
(ვერ ხედავდნენ თუმცა ამას სხვები),
მოვინდომე, ვთვალე, ვერ დავთვალე მზე
წვეთზე ანამსხვრევი...

ღრუბელო, რამ შეგიღება ლეგადო
თეთრი თმები მზით ნავარდისფრები?
გადამევლო ცისარტყელის ლეგატო
შვიდფეროვან ფრთებით...



ლექსის წყურვილი

ამ სამყაროდან გაქცევის გზებზე
მოგონებათა შრიალი დამდევს..
ქარები თქვეფენ ღრუბლების ბეზეს
მზით შემღვრეული ნოემბრის დამდეგს.

და იწელება წლწბის წვალება,
როგორც სიზმარი წამიეთური,
სწუხს მარტოობა ჭებისთვალება,
თიმთიმებს თითქოს თეთრად ეთერი...

და მაშინებენ თვალები უხმო,
უცხო და იმედგადაწურვილი.
ოცნებებს ვბოდავ და ქარებს ვუხმობ,
გავრბივარ, მომდევს ლექსის წყურვილი...


* * *

მშიერ-მწყურვალია მეზობელი...
ოხ, გულცივია ეს სოფელი
ზამთრის მზესავით...
ფესვებჩაჩეხილ ხეს მიედრება,
ნუგეშს ცრემლისგან ივედრება
დარდის მლესველი...

იმედმოწყენილი კითხეში ზის,
მაცდური გუნდა ამ ცივი მზის
მოხვდა რომელსაც.
მე მას ჩემებურად ვეხმარები,
რადგანაც ნიჭი შებრალების
ღმერთით მომეცა...

მშიერ-მწყურვალია მეზობელი
და გულცივია ეს სოფელი
ზამთრის მზესავით...

შენი სურნელი

... და მზის ჩასვლამდე ცა ტოკავს განგებ,
ცა როკავს თითქოს სხივთა წასვლამდე...
სულ რომ დავბრმავდე, სუნით მოგაგნებ,
სუნით გიპოვნი, სულ რომ დავბრმავდე!



შენ!

არ მეუარო!
აკმარე ფიქრებს დარდთან თარეში!
ჩემს მტირალ ლექსებს შენ უპატრონე,
როდესაც წავალ მზისფერ ქარეთში!




* * *

გესმის?
მიყვარხარ
ისე ძალიან,
რომ დამავიწყდა ლექსების წერაც!
დარდები ჩემგან მალე წავლიან,
ვიცი და მაკრთობს ეჭვები ჯერაც.

მიყვარხარ!
თითქოს მიყვარდი ადრეც,
მიყვარდი მუდამ ნატვრის ბურანში,
ახლა ჯადისნურ ცრემლებით ნარეცხ
ველზე ნავარდობს ოცნების რაში...

მიყვარხარ,
გესმის?
ისე ძალიან,
აღფრთოვანებულს სულთა სიშიშვლით,
რომ არაფრისთვის აღარ მცალია
და რომ სიკვდილსაც აღარ ვიშიშვი!!!



ეჭვიანი ექსპრომტი საქმროს

ხილი უკვე დამწიფდა, მაგრამ რა მეხილება?!
ეჭვიანი ფიქრი მჭამს თუ უბრალო მხილება.
იარები დამატყვეს უკვე დარდის კბილებმა:
ჩემი ოქროს ბეჭედი ხომ არ გემორჩილება?


თაფლობის თვე

თაფლის მზე ადნობს ქუცებს,
ქუჩებს ნაწვიმარს დარდით,
სული სულს ფერებს ურჩევს,
სიცოცხლეს ზღაპარს ვადრით...
სული სულს ფერებს ურჩევს
ნაოცნებრთა ტყიდან,
ფერებს უცნობ და უჩვევს,
ფიქრი ქარში რომ ყრიდა...
თაფლის მზე ადნობს ქუცებს,
ქუჩებს შემცივნულს დარდით...




უეცარი ლექსი

დატყვევებულა ცისფერსი სივრცე
შორი და მშვიდი...
თრთის ბაგე შენი _ ტოტი მწიფედ
გამონაშვინდი...



* * *

განაზდა ფიჭვი,
გადაევლო თავზე ნაზი მზე...
გამრავლდა იჭვი,
როგორც სოკო ტყესი ნაწვიმზე...



* * *

ორღობე ძველი ლოთკაცივით გადაბრეცილა
და ეს ხეები უკვე ყვითლად გაჭაღარავდნენ.
შემოსდებია მზის კვერცხისგულს ღრუბლების ცილა,
მახსოვს ქარები წვიმებით რომ ზეცას ღადრავსნენ...

მე არ დამწამო სამუდამო დარდებში ცილი,
თუ სიყვარულით ვერ გადუხდი სიყვარულ ვალებს...
შემოსდებია მზის კვერცხისგულს ღრუბლების ცილა
და ახლაც ალბათ, როგორც მაშინ, წვიმა იწვალებს...





* * *

...დამდევს ოცნება და სუნთქვა შენი,
სული თვალებში ამონაშუქი.
შორი და მღვრიე ფიქრის ნარჩენი
მომწყინდა, ჰოდა, ქარებს ვაჩუქე...



* * *

ნააპრილევს წვიმას მოჰყვა
(ცა იძვროდა როცა როკვით)
აპრილივით გამჭვირვალე გოგონა...
ბედი ტლანქად იზმორება,
შენ კი ფიქრში ეს ცხოვრება
აპრილივით გამჭვირვალე გეგონა...

ძაღლი ყმუის... ძაღლი, წუხილს
რომ გიყოფდა ღამით წუხელ,
ძაღლი დარდობს ისინათლო ნათელზე...
შენს თვალებში ბინდებია
და ცრემლები ინთებიან,
ჰა, მოვედი, ტრფობით გაგინათე მზე!


რომ არ მეგონა

რომ არ ველოდი,
რომ არ მეგონა,
ისე ამიხდა ნაოცნებარი...
ხმა სიყვარულის არ გამეგონა,
ვებრძოდი ნაჭუჭს კენტი ლებანი.

უცებ შეაწყდა ცას ცრემლად ლოდი,
ცათა ტორტმანიც დაჰყვა ცემს ნებას,
რომ არ მეგონა,
რომ არ ველოდი,
შენ ისე გავხარ ჩემს ნაოცნებარს!


* * *

ნათქვამი ზოგჯერ უსაშველოდ ახუნებს ყოველს,
ვერ დაგიზახე მეც დღემდე ქმარი...
ურჩმა ფიქრებმა გალაქტიკის სამარე მოვლეს,
შეახსნეს სივრცეს ღიპზე ქამარი...




ეჭვიანი ექსპრომტი საკუთარ თავს

ტირის ჯვარი, ბეთანია და ხახული
მკრთალი სულის გარდარევის ეფემერაში _
ტრფიალება მის თვალებში დანახული
ხომ არ იყო სიყვარულის მეფემირაჟი?


* * *

ჩემში ნაწყენი ატირდა ბავშვი,
ფიქრები სივრცის მიღმეთსი გავსვი,
მაგრამ ოცნებამ ვეღარ დაჯაბნა ეჭვი...
მხრებაცეჩილი ჩურჩულებს შიში
და დამფრთხალ ფოთლებს მიიმწყვდევს ჩიხში
ქარი მოღლილი მღვრიე ღრუბლების ღეჭვით...



მე და შენ

ქარში უქუდოდ დგანან ნაძვები;
გაფითრებულებს სიცივისგან სცვივათ ცინდლები...
ზღაპრებში სევდით აღარ დავძვრები,
რადგანაც ერთად ყველა ლამაზ ზღაპარს ვცილდებით...



არა უშავს

ქარების ტოტრბი ბეჭებზე მემსხვრევა
და მთვარე მაგონებს სიმინდის ულვაშს...
ღამის თბილ ქურქშიც თუ ვეღარ ეტევა
ფიქრი, არა უშავს...

ოთახში სიყვარულს გუნდებად ისვრიან,
სიცივე აწყდედა დაცრემლილ შუშას...
მკრთალ ლანდად გხედავ, რადგანაც ნისლია,
მაინც არა უშავს...


მე ხომ სიყვარულს ვესაუკუნე

მე საუკუნე ვათიე ღამე,
მე საუკუნე ველოდი დილას,
წყვდიადის ბოლოს შენ გამიღიმე,
ღიმილმა დარდი გამიადვილა.

იშმუშნებიან მძინარე მთები,
მთეზე _ ხეების დიაგრამები.
მე მათ ჩრდილებშიც უზომოდ ვთბები,
რადგან სუნთქვაზე სუნთქვით ჩამები...

ვეღარ ვაკავებ ფიქრებს მოღვარულს,
მვესი თვალებით ვლესავ უკუნეთს.
რამ გაგაკვირვა? მე ხომ სიყვარულს,
მე შენს სიყვარულს ვესაუკუნე!!!


* * *

მძულს ეს ლოდინი
მონატრების ტანჯვით ნაკაზმი!
მაწევს ლოდივით
უღიმღამო ფიქრის სარკაზმი...


მზე მზის ჩარჩოში

დილაა კვეთრი, შევდივარ მასში,
რეტდასხმულ ფიქრებს ფარფლებში ვწვდები.
მზე მზის ჩარჩოდან ამოდის მაშინ
და ილეწება წამებად წლები...

და მზის ჩარჩოდან ამოდის, მაგრამ
მზე მზის ჩარჩოში ბრუნდება ისევ,
თითქოს არც იყო, ან სრულად გაქრა,
ანდა შემთხვევით თან გაჰყვა ვისმე...


ამბავი თოვიდან

ქარი ხეებში ხეტიალს მორჩა
და ღრუბლოვანი სტვენით აკაფა,
სველი ბამბები მოსდო მზის მორჩებს
და ჩამოძენძა ფიქრი შავკაბა...

მინდა დავხიო ფიქრი რამეთი
თალხი ძაფებით დანალამბავი _
მარტის თოვლი და
მარტის თვრამეტი _
მუქი, ცივი და შორი ამბავი...


* * *

ყრუ და ცარიელ ნაბიჯებს ვადგამ,
ლამის სიჩუმის გამგუდოს გუნდამ...
დავიარები უგულოდ, რადგან
შენს გულთან რჩება ეს გული მუდამ.


მზის ზვინები

ფიქრებს ვცელავ... გონარეულ ქართან შევლით
გამიშფოთდა ნაზი ნებაც
და მკრთალ ღტუბელს _ ცის უმზეო ყვავილს ვშველი,
მავსებს სულში მზიურ ნისლთა დაზვინება.

ყოფა გრძელი ღამეების თვეა მკაცრი...
მთვარეებიც ტორტმანებენ...
სიყვარულით თრობას, ბედო, თუ არ მაცლი,
წადი, თავი დამანებე!

გამშრალ ღრუბელს _ ცის ურძეო ყვავილს ვწველი
მიწის ნასკვში ნაძინები...
სივრცის გუმბათს მოსტეხია თითქოს წვერი
და სიზმრებად ზიმზიმებენ მზის ზვინები...


ნუ მიმატოვებ!

ჩავეკვირდები ცვარშეპარულ მღვრიე აისებს,
მივხვდები, მოდის გაზაფხული გამხდარწვივება
და მიმოზებით ღიმილს ამივსებს
მზის გაწვიმება...

ჯერ კი ოთახში ჩუმად ტირის სიცივე მინის,
დარჩენილია ჯერ ჰაერში ზამთრის ზმორება.
მიწის ბუდისკენ წვეთებად მიდის
ყინვის მორები...

მომეჩვენება, ძველებურად თითქოს მარტო ვარ,
მაწამებს მჟავე და მომწარო გემოს დარები...
მყვირალობისას არ მიმატოვო,
გემუდარები!!!



* * *

ფიქრმა სიტყვაც ვეღარ მიაწია
(დრო კი მიქრის დღეთა გადალეკვით),
ეჭვის ქარებს მიჰყავთ წიაწია
სიყვარულის ვარდისფერი ლეკვი.


* * *
მთვარეზე სინაზე სიოში გაზავდა,
სინაზე განაზდა მიმცხრალი თვალებით...
ფიფქებით ნაფოთლი სურვილი გაზღვავდა
და ისიც განაზდა, განაზდა, მთვარე ვით...

ყინვამ ცა შეჭედა სადაფის ნალებით,
სადაფის ფიქრები მიემსხვრა სარკმელებს
(სული რომ დაღალეს ულოდნელ გაღებით)...
თუმც ყინვა სინაზის ლიცლიცს ვერ აბნელებს...
* * *
ვერ ბუდარაობს სიმშვიდე სულში.
ნაწყენი წვიმის ღაპღაპი მავსებს...
ჩემს გულწრფელობას სილაღეს უშლი,
შემომაბოლებ სევდების მასებს.

და ტირილივით ბავშვის მაჩუყებს
სუნთქვა თვალების ვნებააშლილი...
სევდა ავგაროზს ცრემლის მაჩუქებს.
გასხვაფერების მახრჩობს წადილი.

ფიქრაცრემლებულ სურვილებს მაკმევს
სიზმრისაც უკვე მღვრიე ძილქუსი...
ღამე ბნელ ფრთებით ასკდება სარკმელს..
ვერ ბუდარაობს სიმშვიდე სულში.



მარტივი წინასწარმეტყველება

ზამთარი მოვა...
ცის ქრიზანთემებს
მოცელავს ქარი ღრუბლის ბაღებში და დაიწყება თოვა...
ზეცის ზეწარზე
ოქროს სირმებით მოქარგული მზე გამკრთალდება,
გამომრილდება
და...
დაიწყება ქრიზანთემების თოვა...
თოვაში გაილევა დღე
და თოვლით აივსება სუნთქვა...
ღამე კი იცურებს მოსასწაულე სიზმრების ზღვაში.
მერე მოიღლება და ისისც გათოვდება..
შუაღამის ნათოვლარი ფიქრები
თავსატეხს გაუჩენს დედამიწას...
მერე თოვაც დაიძინებს,
დედამიწა კი
ჩამონთოვლ ფიქრებზე იფიქრებს.


* * *
მზისფერი სიკვდილის დელგმაში ტორტმანებს სული...
იწვის შემოდგომის წარვის სანთელი...
ოქროს ხმოვანებით კრთის შუქის რექვიემი
და უკანსკნელ ვალსს ცეკვავენ სხივები ცაზე...
მზე უკვე გაბაცდა,
შეგრილდა,
გამტკნარდა.
მალე შეიმოსავს ღრუბლების ბლონდებს,
რომ არ გამოჰკაფოს ზამთარმა მცხუნვარება.
ფრთხიან მზის სხივები ჩუმი მიცვალებით.
თრთიან ხეები.
ცახცახებენ უტყვი ჩრდილები.
ნაზი ტაატით უკანასკნელ პერანგ იხდიან
და მკრთალ ქარს ატანენ ტოტები...
ფოთლებში მზეა და სიყვითლე თბილი.
შესცივათ ხებბს შიშველ ზამთარში...
სულმჭკნარე თბილია...
სიკვდილიც თბილია...
ხეებს ცხელ ფოთლების ცრემლები სცვივათ...


* * *
დარდმა სურდოსავით ისევ შემიქცია...


* * *
ვფიქრობ...
მეშინია....
სიყვარულიდან სიძულვილამდე ერთი ნაბიჯია...

ვწუხვარ...
მეშინია....
სიძილვილიდან სიყვარულამდე ხომ ისიც არ არის...

* * *
შეჭირვებისას
ვის უხმობენ, ნეტა, საშველად,
დედა რომ არ ჰყავთ???


* * *
ღამე შაქარყინულებით იტკბარუნებს პირს...
ორღობეებში დაძინძულებს მშიერი ქარი...
ქარი მიმოქრის ქვითინ-გოდებით,
უღიტინებს მკლავაწეულ ტოტთა იღლიებს,
მწარე ხარხარით ახარხარებს
ტანგაძარცვულ ტყეს,
რომელსაც თვალზე ცრემლს უმკვრივებს
ჭახჭახა ყინვა..
მთვარის სხივოსნობით
ცვარით ანაცრემლი
ღამის სარეცელიც
ყინვით ივერცხლება...
და მემღვრევა სული ქარივით...
უშფოთველი ძილქუშივით დამწკნარი გრძნობაც
კვლავ მიყალყდება,
როგორც უჭმელობით შიმშილის გრძნობა...




კანონზომიერება

გავღიღნი ფიქრის ყუას
და დავიმშვიდებ გულს _
ყველას ვიღაცა უყვარს,
რაღაცა მაინც სძულს.

ნისლი შეერწყა მყინვარს
და ხვადი ელის ძუს,,,
რაღაცა რადგან მიყვარს,
რაღაცა ალბათ მძულს...

ერთს თუ მივუძღვნი უარს,
სხვა მე გადმომკრავს ცულს...
ყველას ვიღაცა უყვარს,
რაღაცა ალბათ სძულს...


* * *

აიკიდა ღრუბლის ბოხჩა
მზერამ, აღმართს როცა მორჩა
მერე კვირტებს ღიმილებზე ვუალერსე...
ჟვავის ფრთხილი სუნთქვის მჭერი
წავიფარე ფიქრის მჭელი...
გაზაფხული ფშვინავს სარკმლის ვუალებზე...



ზამთრის ფრაგმენტი

ბაცი ზამთარი _
ჩონჩხი გამხდარი.
აივნის კიდეს _ ჩურჩხელა ყინვის.
ბუხრის ნაფაზი
ყეფს _ ცის ნაგაზი
და განთიადი ყინვებით ყივის...



* * *

დაპენტილია ტოტები თითქოს
ბატიბუტებით....
ვინ გაწყენინათ, ხეებო, ასე,
რად იბუტებით?




ვედრება

გათეთრებია დარდით ულვაში
და წვეთავს მთვარე ღამის სურაში,
დააწვა მიწას განწყობა ურვის...
ვგრძნობ, წვიმა წამშლის...
ცახცახა წამში
თავბრუ ეხვევა გაუმხელ სურვილს...

ღრუბლის ხარს სახრავს ქარი _ მეურმე.
იმ ხარსაც შვილი ჰყოლია თურმე
და ჩვილის ბადალს ვერეფერს ადრის...
ვედრებას ვბედავ,
ქალწულო დედავ:
მეც მომანიჭე დედობის მადლი!



ბავშვური რწმენა

ოცნებანამშივარს
მჯერა, ვით მჯეროდა
(ეტყობა ჯერ ისევ ბვშვობის ნამში ვარ,
სიწრფელე მომიჩანს ფიქრების ჩეროდან)...

ფერცივი სახლების
თვალები უდენო
ხომ გაბრწყინდებიან, მთვარის ხელნახლები
ციცინათელები რომ დაგავუდენო?..



უცაბედად

შემოდგომის ქარვისფერი დასდევს ნირი
და ღრუბლებით დამტევნილი
თითქოს მობარბაცებს
ცა... და რა ცა!.. უცაბედად გამახსენდა,
როგორ ვკრეფდით დილით შენ და
მე ვარსკვლავებს ბაცებს...



* * *

მითხარი რამე, მითხარი, რაც გსურს,
მატკინე გული!..
ჩვენ შორის ცუდი არარა მახსოვს
და წარსულს ვფურცლავ ფიქრგანაბული...
სათავისთაოდ გზები გაიყო,
წყენაც გალია...
ზუსტად არც მახსოვს, როგორ რა იყო...
რაც იყო, იყო... ვისი ბრალია?




ოცდაოთხსაათიანი მარტოობის შედეგი

ღუბლები მწვანემ დაგესლა ელვამ
და მკვდრები შორეთს გადანთქა ქარმა.
მოსწყინდათ ფიქრებს უწყვეტი გელვა,
სწუხს სულის კარმა...
სხვას მარტოობის დათმობაც უჭირს _
ნაჩვევი კერა უფრო თბილია.
ვისთვის ცხოვრება ყოფნაა ფუჭი...
მზერა ბილიარდს
თამაშობს თითქოს ფერად ბურთებით...
დამტოვებ _ დამნთქავს ტანჯვის მორევი...
ქვეყნად არ არის, როცა ბრუნდები,
ჩემი მომრევი!



მარტი

ეს ქარი თითქოს წვიმის კუდია,
მზეც მიმოქანაობს ჩალის ქუდივით
და ამინდს მარტისას უდგება თავდებად...

ცას ეპარება ვიღაც ქურდული
ნაბიჯით, ყინვას რომ ახსნა ურდული
და სხივის ზღაპრები ამითი თავდება...



სანამ მთხოვდე...

უეცარი წყენა მწყრალად როცა მიტევს,
ვიბუტები...
დამდნარ ფიქრებს
გადმომაღვრი დარდში ნაპატიმრებს.
არ მოგისმენს ჩემი კუშტი ორეული,
მაგრამ გული?
ო, ეს გული,
სანამ მთხოვდე, მანამ გაპატიებს...



* * *

არ დაიჯერო, გეახლება სიმშვიდე ბოლოს,
თუ არ განდევნე ცოდვათ ჯარები...
შორს მზის მკლავებში ალისფრად ბოლავს
ღრუბელი წყევით განაჯერები...

რაღა გააწყონ თვალხუჭულა სუსტმა ცხოვრებმა,
როცა ჰაერში სუნია შმორის
და დარაცრაცებს ჩვენი ცხოვრება
ბოროტებას და სიკეთეს შორის...



* * *

ზაფხულს კარზე მოსდგომის უკვე
ცივი ქარი და წვიმებში წივის,
შემოდგომას (წვიმა სავალს უკვლევს),
სველ კაბაში ლანდი უჩანს წვივის...


* * *

მომბეზრდა სიჩუმით დაღლა,
რადგან სიმარტოვე დალეწილ ფრთებს იქნევს...
ოცნება მახედებს მაღლა,
ვიმზერ ჩამწიფებულ, ჩაქარვულ მთვარის ნესვს...



* * *

ცა დაიფოთლა ფერად ბიშტებით,
როგორც სიზმარში.
მშვიდობის ჰიმნით თურმე შუშდება
საბრძოლო მარში...



სიბერეს ჩავხედე თვალებში

მოხუცის ლანდი _ გამხმარი კუტი...
ხავსდალექილი ლოდების ყორე...
უცებ ფიქრებში აკნავლდა კნუტი
გზად შემთხვევით რომ გადავეყარე...


* * *

ქარი ღრუბლებს რომ გადაამტრედებს,
ცა ფანტავს წვეთებს _ ავტოპორტრეტებს...


* * *

ქარიშხლებმა ქშენით მოაგორეს მზე,
მზე გაწვიმდა ნისლდალექილ გორებზე...


* * *

ჰაერში მსუყე სუნი დადგა მწიფე ტაროსი,
სილურჯემ იწყო აღრუბელება.
სულს გაიავდრებს ალბათ ამლე წვიმით ტაროსი,
ცა გადათქორეს თეთრმა ბელებმა...


* * *
მზე იყო და
არ მათბობდა, მზე თუ იყო მკრთალი.
ვმარტოობდი...
მარტოობის შიშმა გამათავა.
დაუხუჭა
მზეს ღრუბელმა უცებ თვალი ცალი,
გამიწვიმდა,
შენზე ფიქრებს შევაფარე თავი.



* * *

მოუშვი ლექსი დაკოდილი თუ მოხარხარე,
მოუშვი ლექსი ხმაანკარა თუ ცოცხალმკვდარი,
მოუშვი მუზა თავნება და... და მომახარე
ან მომატირე შენი სულის დარი, ავდარი.

ამოიმღერე სიტყვა ცხელი, ცრემლით ნოტიო,
რომ მოღლილ ფიქრებს სანუგეშო უპოვნო გეზი.
ქარი რაცრაცებს ფოთოლცვენის ყვითელ ნოტივით
და იღრინება ნისლისფერი ღრუბლის ნაგაზი.



* * *

ქოშინებს ქარი...
ქოშინებს ქარი მწვანე წიწვებში
და ეფლითება ტანი,
როგორც ოცნებას
გატარებულს დარდის საცერში...

ბავშვური თრთოლვით
მეღიმილება ციდან ვარსკვლავი,
რომელიც ჩაქრა ალბათ;
რომელიც ჩაქრა
ალბათ უკვე დიდი ხნის წინათ...

და იხატება
ჰაერში ფიქრის მფრთხალი ლიცლიცით
დაუძლეველი სევდა,
დაუძლეველი,
შეუცნობი
მსოფლიო სევდა...



შემოდგომა

შუქჩრდილები უცახცახებთ ბალბათ,
მიწამ წვიმა მკერდზე მიიმძივა.
მზემ ღუბლებში მიიძინა ალბათ,
მძემ ღრუბლებში ყვითლად მიიძინა.



ისე დამაბერე...

ღამე მოქაქანე ქარით გალახული
სევდის სასთუმალთან აღარ მელოდება.
მავსებს სიყვარულის სუნთქვა არნახული _
სითბო, სიცოცხლეში რომ არ მეორდება.

ჩიტებს აუკენკავთ პურის ნამცეცები,
ფიფქი საცეცებით სარკმელს ეფერება.
ზამთრის სიმარტოვე თვალებნაცეცები
ისე გაჭაღრულა, როგორც დაბერება.

ყინვა ალაპლაპებს მძინარ შუკა-შარებს,
გადაფითრებულან მინდვრები ტიალი.
ისე დამაბერე, ღმერთო, ამაშორე
თოვლში სინანულის ცრემლით ხეტიალი!..


* * *

მოვედი ზღვებით სულატალღული,
დარდის ჯღრდეებით უნუგეშოდ გადატოტვილი.
ხელისგულებზე დაგიგდე გული,
გულამოყრილი ცხოვრებაზე, მკრთალი ვით ცვილი...

უნდა გაბედო! _ მითხარი თითქოს, _
დასძლიე შიში, სიყვარული უნდა გაბედო!
მე საპასუხოდ არარა მითქვას,
ეგ იყო მხოლოდ, ცრემლი წამსკდა საუცაბედო...

და ოცნებების იწყო აღლუმი,
არ დამრჩა წყენა, ტკივილი და დარდი პატარა.
მოვედი ზღვებით სულატალღული
და სიყვარულმა ტალღა თავზე გადამატარა.


პირობა

განშორებაზე სწუხან ხეები,
ტირიან ფიქრის ხოდაბუნები...
ხომ დაბრუნდები? _ ჩამეკითხები
და მეც გპასუხობ: ხო, დავბრუნდები!

დამატყდა ჭექა თავს მეყსეული,
დამეტყო მეხის ხმა იარებად.
იმ ობოლივით მითრთის სხეული,
ცივ ლეშტერში რომ დაიარება.

და მზე კი ლოკავს პაწია ფიჭებს,
ფიჭებს ავსებულს თეთრი თაფლებით,
თუთის ტოტები ძლივსღა რომ იჭერს...
მე შეზე ფიქრით მოვინათლები...

სავსეა ისევ ცრემლის კათხები,
სევდის ღელავენ ხოდაბუნები...
ხომ დაბრუნდბი? _ შენ მეკითხები...
_ აუცილებლად! ხო, დავბრუნდები!!!

ლექსები-1

* * *
მე ბადე ვარ, შენ _ მაკრატელი
_ დასაჭრელად ვერ გამიმეტებ;
მე ბადე ვარ, შენ _ ქვა
_ ვერსად გამექცევი;
მე ბადე ვარ, შენ _ ჭა
_ არავის მოგაკარებ;
შენ ხარ ბადე?
_ სიამოვნებით გავებმები ამ ბადეში;
შენ ხარ ჭა?
_ სიმოვნებით ჩავიძირები შენ უფსკრულში...



* * *
ჩემს ხელებს შენი სხეული ახსოვთ,
ჩემს სხეულს _ შენი მზერის სიწვავე.
სხვას მე არავის მოვუშვებ ახლოს
და უშენობით მუდამ ვიწვალებ.

ჩემს სუნთქვას შენი სურნელი ახსოვს,
შენს თვალებს _ ცრემლი ჩემთვის ნადენი.
უსიერ ტყეშიც გავკვალავ ახოს
და ფიქრებს მუდამ შენკენ გავდენი.

მე მუდამ მახსოვს... მახსოვს? რა მახსოვს!
_ სავსეა ჩემი მეხსიერება
შენით! და ირგვლივ რაც უნდა ნახოს,
სულ დავიწყების ქარში ერევა.

შენთვის, შენ გამო, შენგან, შენითვე
ვკვდები და ისევ უმალ ვცოცხლდები.
შენ შენი სულით ჩემს შეენივთე
და ამით უკვე აღარც ვოცდები.

თუნდ გულს მოგაწვდი შიშველ ხელებით,
სმენას დავიხშობ, თვალებს დავივსებ,
სუნთქვას დაგითმობ, მწველს, გახელებით
შენთვის, შენ გამო ისევ და ისევ!



* * *
დავობს წვიმა,
ნელა-ნელა წვიმს.
ანჩხლობს მარტი,
იქნებ კიდეც ითოვოს...
თოვლი მოჰგავს
ნამცეცს, ოღონდ წვრილს,
ოღონდ თეთრს და...
(ოღონდ არ დაამთავრო!)


ნელა-ნელა
დანებდება მარტს
ის ფიქრებიც
ამაღამ რომ დამღლიან.
ნაბიჯ-ნაბიჯ
თავს დამატეხს ხვარტს,
ოღონდ შენგან,
ოღონდ შენით მადლიანს.



* * *
გრძნობ,
როგორ გეფერები
ფეხსაცმლის თასმებზე?
ჯემპრის ბუსუსებზე?
ან როგორ ვითვლი
შენ მიერ ჩემკენ გადმოდგმულ ნაბიჯებს?
გრძნობ,
როგორ ვითბობ
შენს სუნთქვაზე
სუნთქვას,
სულს,
ხელებს?
გრძნობ,
როგორ მტკივა დამშვიდობება?
გრძნობ, როგორ მიმძიმს,
რომ დღე-ღამეში
24 საათია მხოლოდ
და აქედან ნახევარს ძილში ვატარებთ?
გრძნობ?
გრძნობ,
როგორ მავსებს საუბარი,
თუნდაც უბრალო?
გრძნობ,
როგორ მწიწკნის გულზე სიჩუმე
ანდა უბრობის გახანგრძლივება?
გრძნობ???
...ფეხსაცმლის თასმები
ყველაფერს გრძნობენ!


* * *
თანამედროვე
აკორდები მე აღარ ვიცი...
იქნებ მადროვო
დაღონება... ნუღარ დაფიცავ,

რომ დაღონება,
ზოგჯერ, თურმე კიდეც მიხდება.
თუკი გონებით
გადამსინჯავ, უმალ მიხვდები,

მიხვდები უწინ
ხახვი თვალებს რად არ მიწვავდა...
მე ფიქრის ყუნწი
შემრჩა ხელში, რადგან მიწამდე

წაგრაგნილია
შეგუების, თმენის ძაფები.
...როგორც ნიბლია
ვკრთები შორეთს დანაწაფები...


* * *
რატომ გაიქეცი?
რატომ მიბრაზდები?
რატომ გამებუტე?
სულში შეგრძნება მაქვს,
თითიქოს ია ვიყავ
და ქარს გავეპუტე.
თითქოს გამკიცხეს და
მწარედ გარინდული
მარტო დავეყუდე.
ქარით დარბეული,
სეტყვით დალეწილი
ვდგავარ მხრებდახრილი,
მესვრი სევდის გუნდებს.
შენ არ გიფიქრია,
როცა მიდიოდი,
იქნებ უცაბედად
ცრემლებს გავეგუდე...


* * *
სიხარულისგან ლექსებს არ წერენ!
და როცა წერენ:
,,ბედნიერი ვარ”,_
ეს ნიშნავს, სადღაც რაღაცა ტკივათ...

...უთუოდ რაღაც ტკიოდა უფალს,
როცა ამხელა სამყაროს ქმნიდა...



* * *
ისე ავირიე, საკუთარ თავს ძლივს მოვაგენი,
როგორც ტყეში ჩაკარგულ ბილიკს,
რომელსაც უკვე აღარ ატყვია ნაფეხურები,
რომელდაც უკვე ხმელმა ხავსმა გადაუარა,
როგორც დავიწყებამ,
როგორც სიჩუმემ,
რომელიც გვზარავს მარტოობაში,
რომელიც გვბზარავს,
გვაქუცმაცებს
და ისე გვფანტავს,
რომ საკუთარ თავს ვეღარ მივაგნოთ.


* * *
ოთახი განვძარცვე,
რომ ასე მძაფრად არ მეგრძნო
სულის სიცარიელე.
სათამაშოების დრო წასულა _
მე ახლა მივხვდი _
და კედლებიდან
სათითაოდ ჩამოვხსენი
ჩამომხრჩვალი მოგონებები
და იმედები _
სათამაშოები.
სათამაშოები მოქუჩდნენ
ჩემი ოთახის მიღმა
და თვალს მჭრის
კედლების თეთრი სიცარიელე...
ვგრძნობ,
როგორ ფეთქავენ დაღლილი კედლები
გულის...
ვგრძნობ,
როგორ სუნთქავენ
ცარიელი კედლები
მძიმედ...
დამთავრდა ის, რაც არასდროს დაწყებულა,
რადგან ყველაფერი ზღაპარი იყო.
ზღაპრები კარგად მთავრდება, მაგრამ
ზღაპრების დრო ამოიწურა!
და თუ დამთავრდა არყოფილი,
საიდან ამხელა სიმძიმე?!
რატომ ვგრძნობ სულის კედლების
თეთრ სიცარიელეს?!


* * *
შენ არ გჯერა, მაგრამ
დაიჯერო უნდა,
მეშინია!.. ვარამს
გული უფრთხის მუდამ...
მეშინია! ვარ ამ
მზენაციებ დღეში.
მეშინია _ თითქოს
შავი შიშის თქეში
ჩემში ხელებს ითბობს...
გალუმპულა შეშა,
ცეცხლი მინავლულა.
შიში მომეყინა,
როგორც მინას ლოლო...
და ვარვარებს რკინა _
ბედისწერის ლულა,
როგორც გახლეჩილი
ბროწეული სეტყვით...
უსიამო შიშის
ჩრჩილი მხრავს და გეტყვი:
შიში არ ღირს ჩირად,
მგრამ... შენ არ გჯერა!..



* * *
მინდა ცხოვრება გზად იქცეს,
ხელი ჩაგკიდო და ვიარო დაუსრულებლად,
მეტი თუნდ არაფერი ხდებოდეს, სულ არაფერი.
ხან ავტობუსში ვჯდებოდეთ,
თავს მხარზე გადებდე და ვიძინებდე;
ხომ შეიძლება, სულ ეს იყოს ცხოვრება?!




* * *
როცა შენს გარეშე ვარ, მარტო ვარ;
როცა მარტო ვარ, სანახევროდაც ვერ ვარსებობ,
უბრალოდ, ვსუნთქავ და სუნთქვაც მიჭირს.
და მაინც,
მარტო მაინც არასდროს ვარ, რადგან
შენ მეგულები ქვეყნად.


* * *
L
თვალი დაიღალა ცქერით,
გული დაიღალა ძგერით,
შიშით ვიყურები ცერად,
რომ არ მეგულები გვერდით.
ვერა, ვერ გავუძლებ ლოდინს,
ეჭვის გამაწამეს ხმებმა.
სულში სიმძიმეა ლოდის,
ღამე ზამბახივით ხმება...


* * *
მე ახლა მინდა, ხელით შეგეხო,
მე ახლა მინდა, ხელით დაგკოცნო,
მინდა ვუსმენდე შენი ხმის ექოს,
ვჭვრეტდე შენ სულში ატეხილ კოცონს.

მაგრამ წამება უფრო დიდია,
ვიდრე მოთმენა, ვიდრე გაძლება.
თითქოს ცხოვრება ყელზე მკიდია
და ველი, სისხლით როდის გაძღება.

შენი ხმისა და თვალების ნაცვლად
მე ხელში შემრჩა კალამ-რვეული.
ქარი ჩემ სულში ტკივილებს მარცვლავს,
დუმს ღამე წელში გადამსხვრეული...



* * *

რა ვაკეთო,
რას შევხედო,
რას შევეხო,
რომ არ გამახსენდე?!

რაზე ვიფიქრო,
რაზე ვიოცნებო,
რაზე ვიდარდო,
თუ შენზე არა?!


* * *

შენთან მინდა,
მაგრამ შენთან მარადიულად ყოფნის სურვილი
ნებას არ მაძლევს,
რომ შენთან ვიყო.



* * *
არის მომენტი,
როცა გრძნობ სიტყვების უკმარისობას
და აღარ იცი,
როგორ თქვა შენი სათქმელი...
არ არის სიტყვა,
რომ გამოხატოს,
როგორ მიყვარხარ...
მიყვარხარ _
თითქოს ხე ვარ
გაზაფხულით გაბრუებული,
თითქოს სხეულით ვგრძნობ,
როგორ ფეთქდებიან ჩემს ტოტებზე კვირტები...
ისე ძლიერი ვარ,
თითქოს მუხა ვიყო
ტოტებხშირი,
ფესვებძლიერი...
ისეთი თავაწყვეტილი ვარ,
როგორც მთის მდინარე,
კლდე-ლოდებს რომ მოანგრავს და მოაგორებს...
ისე უჩუმრად ვდარდობ,
როგორც ბარდნის ხოლმე ზამთრის ღამეში;
ისე ლამაზად ვფიქრობ,
როგორც ბუხარი ეფერება ზეცას დარდებით ასეთ ღამეში.
ჩემი სიყვარული გულუბრყვილოა
და ახალფეხადგმულ ბავშვსავით
დამფრთხალი და შეშინეული;
საკუთარი თავი რომ ვერ უცვნია,
საკუთარ ნაბიჯებს რომ ვერ ზომავს,
საკუთარ სხეულს რომ ვერ იმორჩილებს...
შენ ჩემთვის იმაზე ძვირფასი ხარ,
ვიდრე სიცოცხლე,
იმაზე მაღლა ხარ,
ვიდრე სიყვარული
და არ ვიცი, როგორ ვთქვა,
როგორ მიყვარხარ...

* * *

დამესიზმრე წუხელ თითქოს...
ეს სიზმარი ახსნას ითხოვს...

დაგინახე სადღაც მაღლა,
არ ვიცოდი რადგან დაღლა,

მოვირბინე... დამიჯერებ?
მიწას ფეხს არ ვაბიჯებდი...

უცებ გავჩნდით ისევ დაბლა,
მიწილადე კოცნის ტაბლა.

გვიყურებდნენ _ შევკრთი უცებ...
ამას ხომ არ გაიოცებ?

დავდიოდით აღმა-დაღმა...
ნეტა, გული რამ დანაღმა?..

...აი, ახალ სურათს ვხედავ _
რაღაც გინდა, თქმას ვერ ბედავ...

გამიშალა ქარმა თმები,
და შენ ჩემი თმებით თბები...

მერე, როგორც სიზმრად იცის,
მოჰყვა ქარი თითქოს სიცილს...

წვიმა ყრიდა მსხვილ-მსხვილ კურცხლებს...
ვითომ წიგნი გადაფურცლეს _

ვეღარ ვიცან არემარე,
თუ... მგონი... ხო, დაგემალე...

სადღაც გაქრი თითქოს მერე,
მაგრამ მე ვერ დავიჯერე...

საზაფხულო კაბის ნაცვლად
ტანზე მეცვა ფიქრთა აცმა...

ცად ყვავები აიშალნენ,
მეც წვეთებად დავიშალე...
ნეტავი რა დაგიშავე?!




* * *

ხსოვნას ვერ წაშლი. . . თვით მაშინაც კი,
როცა ამქვეყნად აღარ ვიქნები,
უცებ რაღაცას გაგხსენებენ
წვიმის წვეთები ანდა ფიფქები…

ხსოვნას ვერ წაშლი _ სადღაც, ოდესმე,
შუბლზე მონამულ ოფლის წვეთებად
იყივლებს გულში გადამალული
და დაგმანული სულისკვეთება. . .

ხსოვნას ვერ წაშლი (რადგან არ იცი _
იქნებ ვინც გახსოვს მასაც ახსოვხარ?). ..
გულს უფრო ფართოდ გაუღებ ტკივილს
და შეინახავ, როგორც სახსოვარს.. . .



* * *

მწვავე ქარი ქროდა გუშინ,
დღეს კი მხოლოდ წვიმა უშენს
და ლოდინით ათასგვარით გელი.
რა იქნება ხვალე ნეტა?
მეტს ვფიქრობ და მიკვირს მეტად,
ჩემი სულის სარკმელს როგორ მოაგენი...

მე