პანდემიური
დარაბებს მიღმა გაზაფხულია,
Გაზაფხულს
მიღმა - სიჩუმის სევდა,
და შავი შიშის არშიით ქარგავს მოლოდინები
ქუჩებს, ეზოებს, სახლებს, გალავნებს...
Და გალავნებიც ვეღარ აკავებს,
ვერც ჯებირები,
ბარიერები არ არსებობს უხილავ მტრისთვის...
დარაბებს მიღმა გაზაფხულია
ნაირფერადი მოლოდინებით შენიღბული
და
უცნაური.
Და ნიღბებს მიღმა - სახეების გაურკვევლობა,
დაღმეჭილღიმილნარევი
გვიმზერს,
Დაღლილი
მზერით...
Დასვენებული
დედამიწა
Დარაბებს
კეტავს, კედლებში გვამწყვდევს გადარბენებით დაღლილ,
უდროობით დაღლილ,
ვერმოსწრებით დაღლილ და....
Ბოლოს
უკვე დასვენებით დაღლილ,
Ტკივილებით
დაღლილ,
Მოლოდინით
დაღლილ ადამიანებს....
დაღლილობისგან ვერ იძინებს სივრცის
სიცარიელე
Მოფერფლილი
შავი შაშვებით,
შაშვებივით ფრთხიალა შფოთვებით,
Შფოთვებივით
მოჭახჭახე ვარსკვლავებით,
Რომლებიც
უკვე აღარავის ჰგონია მარადიული...
Და მაინც, როგორ მსუბუქად სუნთქავს,
Თითქოს
მიზეზი იცის ყოველის
და გაზაფხული ასეც ახარებს
შავი წვიმისდა მიუხედავად...
Დარაბებს
მიღმა გახაფხულია
და გახაფხულის მიღმა გვახედებს,
ზეცის თვალებში,
გონმიუწვდომ სამომავლოში,
სამშვინველი
ჩურჩულით გვავსებს
Და გვაბედვინებს მაინც
Იმედებს,
Თხოვნებს,
ლოცვას ნოტიოს...
გაზაფხულია ჩვეულევრივ ჩარჩოებს მიღმა,
მიღმა კი არა, ჩარჩოდარღვეით, წრეგადასული გაზაფხულია...
დაგმანულია სახლი, კარი, ეზო, სარკმელი...
Დარაბებს
მიღმა
მაინც
ისევ
ლაღად,
მსუბუქად
სუნთქავს იმედი...
გალაკტიონი მოვიდა
გალაკტიონი მოვიდა
თოვლად,
Იებად,
Იისფერებად...
გალაკტიონი მოვიდა ფიფქფიქრებად, ცახცახებად,ჟრჟოლებად...
Გალაკტიონი
მოვიდა სულის ფრთებად,
Სიღრმეების
ქლიავისფერ სილურჯეებად...
ვარდისფერობის იმედით დატვირთული და გენიის ტვირთით მხრებშიოდნავმოხრილი....
Ალივით
ალანძული, ნისლის ნამქერებად გარდაქმნილი...
Ჩონჩხიან
ტყეებს გამომცდარი უუღრანესი, უეკლესი ბილიკებით მოვიდა,
მაგრამ მაინც მოვიდა, ამაყად მოვიდა,
მსუბუქ დაფნის სურნელით სავსე,
Იმ სურნელით, რომ იცოდა რომ მოვიდოდა!!!
მარადისობად!
17.03.2020
ვირუსო, შენ ხარ ულამაზესი! გაქვს გასაოცარი ფერები და დიდი შესაძლებლობები! მეტი რაღა გინდა?
შეხედე, რამხელაა სამყარო! უკიდეგანო, თვალშეუდგამი... შენ ბერგან შეგიძლია იცოცხლო, ხომ ასეა?
ჩვენ ეს ციცქნა პლანეტა გვარგუნა უფალმა და ჩვენი სისულელით ისიც დავაზიანეთ და საკუთარი თავიც...
დაგვითმე ჩვენი ერთადეთი სამყოფელი! ძალის დემონსტრირების გარეშეც ენითაუწერელი მრავალფერვნება გაქვს! წახვალ, სადმე
დასახლდები და ამით არაფერი დაგაკლდება... თუნდაც რომელიმე ჭკუაგამოხრული თუ გულგამოფიტული ვირუსინჟინრების შექნილი იყო, ნუ იქცევი მათ ხელში იარაღად! წადი ამ ჩვენთვის ჯერკიდევგონმიწვდომ სამყაროში და დაე გზაზე სულ ვარსკვლავთმტვერი გეფინოს! შენ შეგიძლია გალაქტიკების დათვალიერება...
არ გეგონოს, რომ დაგივიწყებთ! ისტორიაში უკვე წერიხარ და წელს უფრო მძაფრად ჩაიწერები!
არ დაგივიწყებთ, გვემახსოვრები და შენს ძალასა და შესაძლებლობებზე, შენს შემგუებლობასა და ბრძოლისუნარიანობაზე ბევრს ვისაუბრებთ... ხელოვანი ადამიანების მუზად უკვე იქეცი - რამდენი ლექსი, მოთხრობა, სიმღერა და პოსტი მოგიძღვნეს... მხატვრებისთვის კი ფერთაშეხავების მასწავლებლად დარჩები! შენ იმდენი რამე გვასწავლე უკვე... შენ იმდენ რამეზე დაგვაფიქრე, ადამიანობა შეგვახსენე, ერთად ყოფნა გვასწავლე, მადლიერება დაგვიბრუნე და რაც მთავარია, რწენა გაგვიღვივე მოუცლელ ადამიანებს... ამ ყველაფერს ჩავუღრმავდებით და ტკივილით, მაგრამ სიყვარულით მასწავლებელსაც გიწოდებთ ოდესმე... შენგან კიდევ ბევრი რამის სწავლა შეიძლება... დაგვიტოვე საფიქრალი, დაგვტოვე ჩვენი ტკივილების მოსანელებლად და წადი! გზა მშვიდობისა, ვირუსო!
P.S. ძველად
ინფექციურ დაავადებებს ბატონებს უწოდებდნენ... უმღეროდნენ, იას მიართმევდნენ... ძველად ხალხი ბრძენი იყო - მათ ქვეცნობიერად ,,ესმოდათ“, რომ ყველაფერს სიყვარულით უნდა მოექცე და არა აგრესიით...
***
მახსოვს თბილისის მარტი, გადაფეთქილი ნუში,
Ახლა
მთაში ვარ, გული იებს გაუხსნეს, ქუში...
Მახსოვს
სიგიჟე მზის და თან იანვრული თოვლი,
Ალუბლის
პეპლებს ჟრჟოლა ბზარავდა, მზისგან მოვლილს...
მახსოვს... დაირღვა თითქოს მარტის სიგიჟის ხანა
და აფეთქებულ ტყემლებს რᲐღა აშინებთ, განა?!
რაღაც უცნობი შიშით გარინდულია მიწა.
Მინდა
ვიყვირო, გწამდეთ, რომ უხილავი გვიცავს!!!
მინდა შევთხოვო, რწმენა გააათასოს გულში,
როგორც თევზი და პური,
Როგორც
ოდესღაც - გუშინ...
...მახსოვს
თბილის მარტი.. აქ კი თოვლი და ყინვა
Ააფათურეფს
სულში ხელს, სადაც იმედს სძინავს
17.03.2020
***
გვარი
გვარია და
სახელი სახელია,
ძალიან ძველია
ის, რაც ახალია,
მრავალგვარია და
დროში
ნახალია....
გვარიც სახელია....
მაგრამ აღარ ჰქვია
მას,
რაც ახლა ხდება
მარტივი სახელი..
სიტყვებით
თამაში
ძალიან მახელებს,
სულსწრაფობს ფიქრი და
სძულს თმენა ამხელა,
ამიტომ
პროტესტის
გალავნებს
ამხედრებს,
ქნებ ვინმემ შეძლოს
თვალების ახელა...
მაგრამ
საღი თვალი,
როგორც
გვარ-სახელი,
მირის
უარსობის-
ბოდვაგანამხელი.
ტირის და
სველდება
ორივე სახელო
მაგრამ
უნდა ითქვას
ჩვენდა სასახელოდ
გურულებს, იმერლებს, ქართლელებს, კახელებს,
საერთოდ,
ქართველებს,
სხვა
რამე გვახელებს-
არ გვიყვარს, როდესაც
რამეში გვამხელენ.
ვაითუ
დაკნინდეს
წარსული, სახელი..
გვგონია,
ეს ყულფი
უბრალოდ მახეა,
ვაიდა,
დაგვცინონ,
ვაიდა,
გვაჯობონ..
ვაიდა წყალს მისცენ
ამდენი ნაჯაფი,
ვაიდა
გვიმტყუნოს
უცებ თვალის ჩინმა,
ან იქნებ ძმობილმა
ალესოს ნაჯახი...
და მჯობნის მჯობნობენ
ლიქნით და
აღარ
ვლაპარაკობ
უკვე სიღრმეზე და
აღარ
ვლაპარაკობ
უკვე სიგანეზე,
რომელი ვარსკვლავი, რომელი მთვარე და
სიცრუე
გვიპყრობს და გვაბრმავებს, განა მზე..
***
ცამოწმენდილზე
გამოსხლტა ელვა.
ცამოწმენდილზე გავარდა მეხი,
ცამოწმენდილზე
გამიავდარდა,
და ცამოწმენდილს ავყევი ფეხით
ზეცის
კიბეებს,
ზეცის სანახებს,
ღრუბლის წახნაგებს
დედაარსისგან
უღვთოდ განკვეთილს..
***
მოვიდა წვიმა,
მოკაწრა სიმაღლე,
მოღარა სივრცე,
მოჭიმა
კლდეთა ურჩი ძარღვები,
აავსო ღრანტე, ხეობა ორღობე
და გულის პარკუჭებიც
აივსო ზეცის სველი ძახილით
განბანოს მიწა,
განბანოს ხორცი,
დაალბოს ძვალი,
წარხოცოს ცოდვა წვეთზე მრავალი
და წარცხოს მადლი.....
ჩამოღარული მთების პროფილი
დუმს და სფინქსივით
იცავს ველობს ქარტეხილისგან...
იცავს კანონს
და იცავს ბალანსს,
რასაც ვერ იცავს კაცი...
და რას არ ფიქრობს..
და რას არ ამბობს...
და რას არ იტევს
დრჩი
წვიმისგან
ჩამოღარული მთების პროფილი...
***
ორი დღის წინ თუ
ორი დღის უკან..
ორი დღის შემდეგ,
ორი დღის მიღმა...
და ალბათ ,,უკან"
არც კი არსებობს,
თუ პირისპირ ხარ
ორი დღის მიმართ...
წინ, წარსულისკენ!
და აწმყო უკან
რჩება მარადის
წამ-წუთის თვლაში,
ვინ შეაჩერებს?!.
რისთვის?
როგორ? და
ვით
გაიხედნოს
დღებრუნვის რაში?!
თავს რით
იმშვიდებ?
ტყუილს
ვის აკმევ?
იმედობ
რისად?
ან ვის-გან, ...-თვის, ...-კენ?!
ორი დღის წინათ,
და ცხრა მთის უკან
ბილიკ-ჭიუხი,
თუ შარა-შუკა
არარა იყო,
რაც კი იყო რა..
Ცხოვრების
ეტლი
Მაინც
მიგორავს ....
დღეს აღარავინ
არ ზომავს შედეგს,
Არც
ეფიქრებათ,
Რა ხდება შემდეგ
იქნებ
ამოვიქოლეთ თვალები, ტვინი...
ამოვიქოლეთ ყურები ტინით...
ამოვიქოლეთ
სმენა და ხედვა,
ამოვიქოლეთ სარკმელი ზეცის...
ამოვიქოლეთ ცხვირი და პირი,
ფილტვების გზებიც მშვიდად დავგმანეთ....
ყველა ჭიუხი, ყველა ბილიკი საგულდაგულოდ ამოვიქოლეთ...
ჩავაკარკასეთ ნაპრალიც სივრცის,
ჩავაცემენტეთ, ჩავაბეტონეთ
და უბატონოთ ხმას ვინღა გაგვცემს?!
....
ასი წლის მერე იქნებ ვიღაცამ
გამყინვარებაგამოვლილ გულებს
მიაგნოს უცებ და გამოადნოს...
და იქნებ გულმა ისევ იგულოს..
***
ის თუ იქ ბედნიერია,
მე აქ რად უნდა მწყინდეს?
თუკი გაუძლო სულსა და
ხორცში მოვარდნილ ყინვებს?!
ის თუ იქ ბედნიერია,
მტკიოდეს უნდა, რატომ?!
სხვისი ზამთარი ზაფხულობს,
ჩემი ზაფხული მარტობს...
თუკი გადარჩა ვიღაცის
სიყვარულ-კიდობანი,
და ნოეც იშვა ხელახლა(ანაზდად)-
სული ყვავილოვანი....
მე რატომ უნდა მეტკინოს, მე რატომ უნდა მწყინდეს,
სადღაც ვიღაცის ცხოვრება
მზესავით რომ გაბრწყინდეს?!.
არც არაფერი მწყენია,
არც არაფერი მინდა...
უბრალოდ, მსურდა, გამეგო,
რაც სხვას ეგონა მწყინდა,
მინდოდა მისთვის მექსოვა
ფერადფერადი წინდა...
და რა მინდოდა, ვინ იცის
(ვის
ახსოვს ფიქრის ფეთქვა),
რა მწყინდა ან რა მტკიოდა,
ან რა მინდოდა მეთქვა....
...
მე საიდუმლო მეტკინა -
ბედნიერების მალვა,
თუმცა წყენა და ტკივილი
აღარ ადარდებს მავანს...
ის თუ იქ ბედნიერია,
მე რატომ უნდა მწინდეს?
ჩემს ნაცვლად ვინმე აჩუქებს სითბოთი ნაქარგ წინდებს.
***
დრო აჩქარდა, სივრცე დავიწროდა..
თითქოს უსასრულოდ ვკვეთთ ნულოვან მერიდიანს და
დღეებს ვკარგავთ....
ცხოვრება გადის ძილსა და სიჩქარეში და ვერც ერთში ვერ ვასწრებთ ვერაფრს..
(გამოძინება
უნდა მოასწრო,
გმოღვიძება უნდა მოასწრო)
ძილშიც სიჩქარეა მთავარი სტატუსი...
სტატუსებს სიჩქარის
გამო ვწერთ- გვგონია,
ვიღაცას რაღაცა თუ ყველას ყველაფერი ერთ წუთში ვუთხარით...
და გვრჩება ერთ წუთში ნათქვამი უთქმელი სათქმელის წლობითი მარაგი...
დრო მიდის
და ჩვენ კი მშვიდად ვირინდებით
ბეტონის ხილვებში,
უდროოდ, უსივრცოდ,
უფიქროდ, უსიღრმოდ, უგანცდოდ, უგრძნობოდ უფანჯრო კედლებში,
კედლებივით ვშეშდებით და აუცილებლობით ვხდებით ერთმანეთს კუთხეებში,
ვართმევთ ხელს,
ვუცვლით ღიმილს და ცრიელ სიტყვებს,
სიტყვებს, რომლებსაც დეკარგათ გამარჯვების სურვილი და ენერგეტიკა..
... ხელს
ვართმევთ აივნებს (და არა მეზობლებს);
დროს ვართმეთ ოცნებებს, სიზმრებს და სურვილებს;
და სადღაც ხრიოკში ფართხალებს წყურილი ლაყუჩახეული...
სადღაც მდუმარება
სუროჩახვეული
ფიქრისკენ გვიხმობს და უჩუმრად გვეძახის...
გავრბივართ, ინსტინქტის კარნახით გავრბივართ,
მაგრამ ვერ ვშორდენით ქალაქის კარკასებს
და კარკასებივით გეგმებს
და გეგმებივით რუტინებს...
..
დრო
გაქანდა, სივრცე გაიყოლა,
ახლა უსასრულო
პიკის საათია....
***
შენ რომ ქვას წყალი გაადინე...
და ყვავს კაკალი გააგდებინე...
შენ რომ
სხვისი მოგროვილი ქერის ორმოში ჩავარდი...
შენ რომ ქურქი გააძრე მელას,
შენ რომ ტყავი გააძრე რწყილს,
შენ რომ ხორცი გააძრე გაძვალტყავებულთ
და ვერც შენიშნე, წელებზე ფეხებს როგორ იდგამდნენ...
შენ რომ ძვალი გააძრე უძვლო დროებას...
შენ რომ სული გააძრე ადამის მონაგარს...
,,იყავნ შენ სრული"" გაგახსენდა და სრულყავ განცხრომა;
,,გახსოვდეს სიკვდილი" გაგახსენდა და ადგილი მოზომე და ძეგლი აღიმართე;
,,ძმა ძმისთვისაო,, გაგახსენდა და
მოძმეს შავი დღე გაუთენე...
,,ითხოვე და მოგეცემა გაგახსენდა და რა არ მოითხოვე...
,,ქვაზე დადე" გაგახსენდა და მარტო იქ დადე, საიდანაც მეტს მოელოდი...
რა გაგახსენდა და რა არ გაგახსენებია..
ალექსანდრე მაკედონელი არ გაგახსენდა???
ითხოვა, ხელებგაშლილი დამკრძალეთო...
ნეტა რატომ?!
***
ვაითუ... იქნებ...
ჩემი ბრალია...
ასე რომ.. ალბათ...
მერე რომ...
რა ვქნა?
შიშინებს გული შიშის შეშაზე,
ჭორჭმანობენ ეჭვის მუგუზლები...
ქანცგაწყვეტილი წრიალებს, ძრწის და
საშველს არ გაძლევს ოხერი ფიქრი...
ცარიელდება მუცელში სივრცე და იწურება სარეცხივით მთელი გულ- მუცელი...
ო, ღმერთო, არა!
ო, ღმერთო, მიხსენ!
ჰამაკი ქანაობს გულის მაგივრად...
მუცელშიც ტრიალებს ფიქრის ქარი პირცივი...
ო, ღმერთო მიხსენ...
შენ გაფანტე შიშის ღრუბელი,
ეჭვის ღრუბელი...
...
აჭრელდა მარტი ათასგვარ კატით,
უეცრად გასკდა მარტიᲡ ღირკილო
მიმოᲒᲐიბნა შავ-შᲐᲕᲘ ᲙᲐᲠᲢᲘ....
ᲛᲓᲔᲚᲝᲔᲑᲘ ᲠᲝᲛ ᲛᲝᲐᲦᲘᲦᲘᲚᲝᲡ,
უნდა აჯობოს კარტებს დათარსულს,
Უნდა დაძლიოს შიშის ბურანი,
უნდა აპკუროს აიაზმა სულს,
მაგრამ ეჭვების წიწიურანი
ფეხისგულებში ესუსხებიან,
Აღარ აძლევენ ნაჩვევ სილაღეს....
კიდევ ვინ იბრძვის? -ეს ხეებია!
ბაღების გული მაინც შეაღეს,
მაინც ითოვეს და იელვარეს,
Მაინც უკმიეს კაცსა და ზეცას,
Მაინც აფრქვიეს გრძნობა მღელვარე,
და გვაიძულეს, იმედი გვეცვას..
უეცრად გასკდა მარტის კვირტები
და ნაპრალებში აპრილი მოდგა!
და თუკი კარგად დააკვირდთები,
Კვლავ გაოცდები,
Ადამის მოდგმავ!
